«Du går på ein veg i fred og ro. Du snublar. Du fell inn i noko svart. Det er fortida - eller kanskje framtida. Og du veit at det ikkje finst noka fortid, noka framtid, det er berre dette svarte, som endrar seg ørlite, sakte, men likevel forblir det same.»

I God morgon, midnatt (1939) møter vi Sasha i det ho ser for seg eit par rolege, sunne veker i balanse, der ho besøker Paris igjen, ein by ho har budd i tidlegare. Ho vandrar i gamle oppgåtte trasear og besøker restaurantar, hotell og barar som ho eingong har kjent.

Samstundes streifar ho att og fram i tankane mellom fortida, der så mykje har sett merke i henne, og notida, der ho på sett og vis er nummen. I notida treffer ho særleg ei rekkje menn, som ho forhandlar med om nærleik og avstand, verdi og verdløyse, tiltru og fortviling.