Det urbane i nummer ein og det pastorale i nummer to. Det er rart med det: Når ein tenkjer på norske landskap i kunsten, er det fort gjort å lande mentalt midt i tjukkaste nasjonalromantikken. Her, i J.C. Dahls fødeby og på tampen av ein lumsk basilluskinfeksjon, sit eg inne og skriv på sjølvaste 17. mai - og det dessutan på Ivar Aasen-mål. Og no, mot slutten av 2010-talet, når nasjonalromantikken - kan hende med unntak av akkurat denne smått surrealistiske folkefesten - og det såkalla nasjonale gjennombrotet definitivt kjenst som arkaisk tankegods, kan ein undrast kva kunstnarar i dag tenkjer om dette fenomenet som kallast landskap. Det skal du snart få eit innblikk i. - fra Rasmus Hungnes' leder.